Op 6 september 2014 kwam Jessie uit Tiel bij de dienstdoende dierenarts, ze was aangereden en leek in shock te gaan. In eerste instantie is Jessie gestabiliseerd. Al met al leek het gelukkig mee te vallen en na het inwerken van de medicatie en het infuus kon Jessie naar huis.
Echter, de dag erna bleek ze toch te verslechteren, ze werd benauwder en kwam voor controle bij ons. Bij het onderzoek viel op dat ze inderdaad benauwd was, dat ze iets blauw gekleurde slijmvliezen had en er waren te weinig longgeluiden te horen voor zo’n benauwde hond.
In overleg met de eigenaar van Jessie is besloten om röntgenfoto’s te maken.
Op de röntgenfoto is te zien dat Jessie een klaplong heeft.
Hierop was te zien dat er sprake was van een beiderzijdse klaplong. Dit betekent dat Jessie’s longen vrijwel geen lucht meer bevatten en ingeklapt in de borstholte lagen met lucht eromheen. Normaal hoort er geen lucht tussen de longen en de borstwand aanwezig te zijn.
De behandeling hiervan bestaat uit het plaatsen van een drain om de lucht die zich rondom de longen bevind af te zuigen. Hierdoor ontstaat er een vacuüm tussen de longen en de borstwand, waardoor de longen zich weer kunnen ontplooien. In de meeste gevallen is het nodig om de borstholte frequent af te zuigen. Wanneer de lucht productie na een paar dagen nog niet gestopt is, dan moet er gedacht worden aan operatief ingrijpen door een specialist.
Na overleg met de baasjes hebben we een drain geplaatst en zijn we begonnen met afzuigen van de lucht.
In de loop van de volgende dag werd de hoeveelheid lucht, die we konden afzuigen, steeds minder en ging het steeds beter met Jessie. Omdat het voor Jessie prettiger was, ging Jessie het einde van de dag naar huis. Jessie was enorm blij om haar baasje te zien en was eigenlijk wat te wild in de begroeting. Na 1,5 uur belde de eigenaar ons op, dat het niet goed ging, dus Jessie moest gelijk terugkomen. Jessie was weer erg kortademig. Dit was verbazend, gezien hoe goed het eigenlijk ging. We hebben nieuwe röntgenfoto’s gemaakt en zagen weer veel lucht. Mogelijk was er toch weer iets gaan lekken door de eerdere activiteit.
Op de röntgenfoto is de drain te zien.
De drain lag vrij ver naar voren, tot nu toe was dat geen probleem geweest. Maar voor de zekerheid hebben we de drain wat verplaatst. Dit was even erg spannend, omdat er daarbij wat lucht langs de drain naar binnen ging. Jessie kon niet meer ademen en raakte in paniek. Gelukkig konden we haar lang genoeg in de houdgreep houden om de lucht weer uit de thorax te zuigen. Opvallend was dat we veel lucht eruit konden zuigen en dit bleek elke keer het geval wanneer we haar borstholte leegzogen.
Hierna hebben we besloten dat we haar continu in de gaten moesten houden en minimaal elke 1,5 tot 2 uur de lucht uit de borstholte moesten zuigen. Dit is voor een gewone praktijk, waarbij we de volgende dag gewoon weer moeten werken eigenlijk niet te doen. Dus in overleg met de baasjes, hebben we gekeken of er plaats was op een intensive care. Er was echter nergens plek. Dus uiteindelijk moesten we het toch zelf doen. Om haar goed in de gaten te kunnen houden, heb ik alle spullen ingeladen en ben met Jessie naar huis gegaan. Hier heeft ze op hoor afstand bij mij en mijn vrouw geslapen en heb ik elk 1,5 uur mijn wekker gezet. Dit was dus een gebroken nacht, maar het was het waard. Het bleef namelijk wel goed gaan met Jessie. Helaas werd de hoeveelheid lucht niet minder die ik er uitzoog.
De termijn waarop stabilisatie moest plaatsvinden was ondertussen verstreken. Dus ben ik de volgende morgen nogmaals gaan rondbellen, of er nog een specialist was waar ze terecht kon. Sommigen hadden geen OK op die dag, bij de andere stond het vol door vakanties. Uiteindelijk kon er gelukkig een plekje vrij gemaakt worden op de intensive care van Utrecht.
Op de intensive care hebben ze er nog een 2e drain bij geplaatst (aan de andere kant). Ze hebben Jessie verdoofd om haar rustig te houden en er werd met een pompje continu lucht afgezogen via beide drains. Helaas ging het niet goed. Er werd besloten een CT scan te gaan maken, wanneer deze geen duidelijkheid of mogelijkheid voor behandeling zou geven, zou euthanasie een reële optie worden. Wonder boven wonder ging het ineens beter met Jessie nog voordat ze de CT scan konden maken. Er werd besloten af te wachten en haar nog rust te geven. Na een paar dagen ging het nog steeds goed en mocht Jessie naar huis. Met een zeer strikt regime van rust moest Jessie nog een maand kalm gehouden worden.
Gelukkig voor iedereen bleef het goed gaan en ondertussen is Jessie weer de oude. Het heeft niet veel gescheeld maar door de inzet van zoveel mensen en het doorzettingsvermogen van de baasjes heeft Jessie het gered.
Jessie, doet het weer goed.