Een invaginatie van een darm kan een lastige diagnose zijn
Een tijdje geleden kwam kater Flip, een mooie Maine Coon van 1.5 jaar oud op het spreekuur, omdat hij het niet zo lekker deed. Hij had een paar keer gebraakt, trok zich wat terug en voelde wat magertjes aan. Bij het algemeen onderzoek was alleen stevige ontlasting in de einddarm voelbaar en een verhoogde temperatuur, wat leek te wijzen op obstipatie. Hij reageerde goed op een klysma van de darm; hij poepte en mocht naar huis met een laxeermiddel en een ontstekingsremmer. Eind goed al goed, dachten we.
Eind van de middag kwam Flip echter terug op controle, omdat hij opnieuw had gebraakt en er nog geen ontlasting uit was gekomen. Opnieuw voelden we wat leek op ontlasting in de einddarm, deze was ook wat gevoelig wanneer we hem iets indrukten. Om te kijken of we geen dingen over het hoofd zagen is er bloedonderzoek gedaan. Het bloedonderzoek gaf geen grote afwijkingen en het leek dus alsof hij nog wat last had van de eerdere obstipatie. Dus mocht hij naar huis met een misselijkheidsremmer en een eetlustopwekker.
De volgende dag kwam Flip opnieuw op controle, omdat hij nu af en toe met zijn bek open ademde en nog te rustig was. Zijn buik bleek nu erg gevoelig bij het navoelen, de verdikking was nog steeds aanwezig en hij had koorts, ondanks dat hij een ontsteking- en koortsremmer had gehad.
Gezien het langdurige karakter en de verandering van de klachten leek het ons verstandig om een echo te maken van de buik. Hierop zagen we ineens, voor ons onverwacht, het beeld van een darminvaginatie (darm-in-darmverschuiving).
Dit verklaarde het vreemde verloop en maakte het ook duidelijk dat de enige optie voor Flip een operatie was. Het baasje hoefde hier niet over na te denken en de voorbereiding voor operatie werd opgestart.
Nadat Flip onder narcose was gebracht, werd hij voorbereid voor de operatie (scheren, wassen, steriel maken, aansluiten op de bewaking, enz.), terwijl de dierenarts zich ook voorbereidde. Vervolgens werd de buik opengemaakt. Het viel direct op dat zijn darmen erg rood waren.
De boosdoener was daarna snel gevonden: er was inderdaad een stuk van de dunne darm in het volgende stuk van de dunne darm geschoven, ofwel een invaginatie.
In eerste instantie hebben we geprobeerd het ingeschoven stuk terug te masseren, maar er bleek daar al een gaatje in te zitten. Er zat dus maar 1 ding op: er moest een stuk darm uit van 30 cm. Gelukkig heeft Flip voldoende darm en zou er nog voldoende darm overblijven.
Zogezegd zo gedaan, de operatie verliep verder voorspoedig zonder vervelende complicaties. Na het eruit halen van de invaginatie hebben we de buik gespoeld en zagen we dat de darmen alweer goed beginnen te bewegen.
Nu de darm weer normaal begon te functioneren, zou het voor Flip ook geen probleem meer moeten zijn om de resterende ontlasting er zelf uit te poepen.
Twee dagen later was Flip weer vrijwel de oude, hij at zeer goed, dronk goed en nam goed zijn medicatie. Hij had inmiddels ook ontlasting gehad. Hij knapte zo goed op en werd zo anders van karakter dat het goed kan zijn dat de inschuiving er al wat langer heeft gezeten en hij daardoor wat vermagerd was en zich niet helemaal in zijn hum heeft gevoeld.
Wilt u meer weten over dit onderwerp, bij het onderdeel “Ziekten bij de hond of bij de kat” kunt u meer vinden over darm-in-darmverschuivingen of darminvaginatie.
